Tnx

Al in de eerste uitwedstrijd wacht Roda JC een tegenstander die pijnlijke herinneringen oproept: Almere City, de beul van het voorjaar. Een reconstructie van de rampweek die tot een bittere degradatie leidde. „Het was geen vriendenteam.”
Zondag 6 mei, 16.15 uur.
Massaal applaus rolt van de Koempeltribune, de westflank van het Parkstad Limburg Stadion waar de fanatiekste supporters van Roda JC zich verzamelen. De thuisploeg, Roda JC, heeft met 2-3 verloren van ADO Den Haag, maar in tegenstelling tot eerdere nederlagen klinkt geen enkel fluitconcert, zelfs geen afkeurend gebaar. De Kerkradenaren hebben een sterk slot van de competitie achter de rug, met onder meer verrassend grote zeges bij Vitesse (0-3) en VVV (1-4). Aan de vooravond van de play-offs, traditioneel een Russische roulette, is het zelfvertrouwen opvallend groot, haast on-Limburgs. Zo groot dat op de tribunes, en in kringen rond de spelersgroep, vragen rijzen of iedereen wel de urgentie beseft van de dagen die volgen. Waar Roda in vier vorige (gewonnen) play-offs onder 220 volt staat, is een spanningsveld nu nauwelijks voelbaar. ,,Ik was gewend dat er bij play-offs altijd een grote negatieve druk op de ploeg lag”, kijkt Daryl Werker, de nieuwe Roda-captain, terug op de week die rampzalig zou verlopen. ,,Er was toen steeds iets van: oh, oh, als ze het maar redden. Dat was deze keer niet het geval.” Openlijk wordt uitgesproken dat Almere City, het bescheiden Almere City, geen groot obstakel mag zijn. Die ploeg is immers slechts als negende in de eerste divisie geëindigd. Simon Gustafson, de even grillige als geniale spelbepaler, zegt in een interview dat ‘we met onze kwaliteit van elke tegenstander kunnen winnen’. Niemand houdt er rekening mee dat het wel eens mis kan gaan.

Woensdag 9 mei, 10.00 uur.
De laatste training voor Almere-uit. Trainer Robert Molenaar bereidt zijn groep tot in detail voor, volgens zijn vaste patroon. Hij is niet zo van de poespas: geen extra motivatietechnieken of Frans Timmermans-achtige speeches. Molenaar heeft een psychologisch gecompliceerde spelersgroep, waarin de echte over-mijn-lijk mentaliteit ontbreekt. In de hiërarchie zijn het vooral de routiniers (Auassar, Schahin, Kum) die zich laten gelden. Bravouremannetje Donis Avdijaj manifesteert zich na zijn komst ook nadrukkelijk, wat niet bij iedereen in de groep goed valt. Van een hecht team, met ook buiten het veld nauwe onderlinge banden, is geen sprake. Veel spelers stappen onmiddellijk na de training in hun auto. ,,Het was geen vriendenteam”, zegt Nathan Rutjes, die het proces vooral vanaf de bank volgde. ,,Vroeger pikten we met jongens als Tom van Hyfte en Benjamin Van Leer wel eens een bioscoopje. Dat gebeurde nu niet. Socializen was er niet bij. Vaak bleef ik als enige in de kleedkamer achter. Dat hoeft niet erg te zijn, als het in het veld maar klikt. Maar met een hechte band kun je wél iets moois laten groeien.” Daryl Werker: „Er waren meer sterke persoonlijkheden dan in de huidige, jonge groep. Sommige spelers stonden hoger dan anderen. Wat op zich niet erg was. Door de sterke serie na de winterstop had een aantal jongens veel zelfvertrouwen, dat lieten ze ook merken. De sfeer was: we redden het in de play-offs. Dat voelde voor mij vreemd, ik herkende dat niet.”

Donderdag 10 mei, 20.00 uur.
Het Madurodam-stadionnetje van Almere City FC puilt uit. Bijna drieduizend toeschouwers, een clubrecord. Rode vuurwerkrook en de felle, ondergaande zon zorgen voor een wonderlijke ambiance, midden in de weidse polder. Roda JC, de favoriet, is onherkenbaar. Al na een half uur heeft Molenaar een zeldzame tirade nodig om zijn ploeg wakker te schudden. De spelers die moeten opstaan geven niet thuis. Met 0-0 komen de Kerkradenaren nog goed weg. Onderschatting? Gemakzucht? Rutjes: „Dat vind ik te gemakkelijke conclusies, doet me ook pijn als mensen dat roepen. Je komt bij details uit. Het liep niet, Almere kwam in een flow. De kern is, denk ik: er was geen echte chemie in de ploeg. Het waren individuen, met veel kwaliteit, maar geen team. Dan kun je beter een ploeg hebben met minder kwaliteit, maar wel met spelers die voor elkaar door het vuur gaan.”

Zondag 13 mei, 14.00 uur.
De selectie van Roda JC komt in een hotel bij elkaar. ’s Avonds, om 20.00 uur, is de return tegen Almere. Opmerkelijk: nog steeds heerst er nauwelijks het besef dat Roda wel eens negentig minuten van degradatie zou kunnen zijn. Druk, spanning, zenuwen: ze zijn amper merkbaar, zeggen meerdere bronnen die de voorbereiding van nabij meemaken. Ook het publiek gelooft blijkbaar niet dat het wel eens de Wedstrijd van de Waarheid zou kunnen worden: er komen 12.500 toeschouwers, het aantal van een gemiddeld competitieduel. Roda start nog goed, maar de 0-1 na een half uur is een mokerslag die iedereen verdooft. Daarna verliest de favoriet elke grip op de wedstrijd. Eindstand 1-2. Roda degradeert voor de tweede keer in de historie uit de eredivisie. Werker, invaller in de tweede helft: ,,Ik zag die wedstrijd uit onze vingers glippen. Alle negatieve factoren kwamen samen.” Rutjes: ,,Op twee momenten waarop we moesten pieken, hebben we niet thuis gegeven. In de kleedkamer zag je letterlijk het ongeloof in ieders ogen. Ik ben om half vier ’s nachts naar huis gereden, onderweg werd ik gebeld door Mika Rosheuvel. Tot half zes hebben we gepraat.” Bij de lift staat clubeigenaar Frits Schrouff, met een asgrauw gezicht: liefst zeventien miljoen euro heeft hij in totaal in de club gestopt en nu is zijn Roda terug in de eerste divisie. Eerste uitwedstrijd: jawel, Almere City.