Het zet mij aan tot de volgende gedachte.

Een goede techniek voor een voetballer, is een basis. Maar wat is dat precies in het voetbal? Is dat balcontrole, balbehandeling, en wat kun je er mee ? Is dat... Tijd winnen, beter anticiperen op een situatie om betere beslissingen te nemen? Een goede techniek in welke tak voor sport en in wat voor een activiteit dan ook, zoals muziek bij wijze van, is niet meer dan basis.

Muzikanten met een goede techniek in een orkest met een goede orkestleider daar kan je weinig fout aan doen. Aandacht voor een goede techniek daar ben ik het wel mee eens.

Maar wat maakt iemand tot een virtuoos? Is dat is zijn repertoire in zijn discipline. En het vermogen om creatief met zijn repertoire om te gaan. Jimmy Hendrix, Django Reinhart, om het in de muziek te houden en Maradonna, Messi of Cruyff in het voetbal.

Django Reinhart had maar 2 werkende vingers, technisch geen Andrés Segovia
en Carincha 1 been wat korter was dan het ander, maar dat waren virtuozen op hun gebied.

Een goede voorbeeld van techniek en functionele techniek in het voetbal zijn in mijn ogen, Ronaldo, Schneijder en Iniesta bijvoorbeeld. Geen virtuozen maar technisch vaardig waardoor ze altijd tijd over lijken te hebben en daarnaast een overcapaciteit om de juiste beslissingen te nemen.

Opleiden, is een vak apart en nog veel te winnen.

Mooi stuk. En hoe meer tijd verstrijkt, hoe groter mijn overtuiging dat Coerver het bij het rechte eind had. Het Nederlandse voetbal is geheel ten onder gegaan aan een obsessie met positiespel terwijl alles staat of valt met de ontwikkeling van individuele techniek. Coerver zag gedurende zijn leven al de opkomst in het profvoetbal van spelers die eigenlijk niet konden voetballen en precies dat is de makke van het huidige voetbal. Als voetbaldocent en visionair is hij groter en belangrijker dan Cruyff...

bas Quaedvlieg
EERBETOON WIEL COERVER
Hoe cineast in ban raakte van maestro
De Italiaanse regisseur Dario Frandolic spoorde zijn idool Wiel Coerver op en werd vriend voor het leven. Met een doctoraat aan de universiteit van Ljubljana brengt hij een ode aan de maestro der techniektraining.
DOOR ROEL WICHE

KERKRADE

Kappen, draaien, links, rechts, buitenkant voet, binnenkant, achter het standbeen. Op het parket van een klein kantoor in Kerkrade gaat een grijzende man in pantalon helemaal los, alsof hij zich even Lionel Messi of Simon Tahamata waant. Dario Frandolic (68) geeft een demonstratie van het repertoire van Wiel Coerver, de man die hij intens bewondert en zijn leven een beslissende wending heeft gegeven. Met zijn frêle postuur en haast maniakale liefde voor de bal lijkt het alsof de Italiaan zijn idool – overleden in 2011 - ter plekke laat herrijzen. Alleen het karakteristieke koempelaccent ontbreekt.

Dario Vittorio Frandolic - filmregisseur, gepensioneerd docent en jeugdtrainer - heeft net een wekenlange tournee door Nederland achter de rug. Met hulp van de Foesbalbuun, die de historie van Roda JC en zijn voorlopers optekent, heeft hij tientallen oud-spelers en trainers bezocht die door Coerver geïnspireerd werden. Alle informatie gebruikt hij als bouwstenen voor het doctoraat dat hij hoopt te behalen aan de universiteit van de Sloveense hoofdstad Ljubljana. Het moet de ultieme karakterschets worden van de techniekgoeroe, wiens oefenstof wereldwijd verspreid is, van Manchester United tot het binnenland van China. Frandolic: ,,Ik wil zijn persoon en zijn werk in historisch perspectief plaatsen. Dat heeft nog niemand op universitair niveau gedaan. Dit doctoraat moet niet alleen een hommage worden, maar ook aanzet geven tot zijn definitieve erkenning.”

Al Pacino

Frandolic groeit op in Doberdo, een dorp bij de Italiaans-Sloveense grens waar tijdens de Eerste Wereldoorlog hevige strijd werd geleverd. Als cineast vergaart hij faam met films met veel improvisatie, volgens de filosofie van het in New York gevestigde Actors Studio, waaraan topacteurs als Alec Baldwin en Al Pacino verbonden zijn. Parallel daaraan loopt zijn tweede passie, voetbal. Hij traint een aantal amateurclubs volgens de klassieke methodes, totdat hij in 1983 via een kennis een videoband krijgt van de Coerver-trainingen. Het voelt alsof de bodem onder zijn voeten wordt weggeslagen. ,,Ik was volkomen in shock. Altijd had ik gedacht dat voetbal puur een kwestie was van talent. Maar toen zag ik dat je met het demonstreren van oefeningen spelers daadwerkelijk fundamenteel beter kan maken. Op een soortgelijke manier kun je acteurs ontwikkelen. Het onderscheid tussen film en voetbal is niet groot.”

Telefoonboek

Jarenlang, in zijn vrije uren, oefent Frandolic de talloze techniekvormen uit de Coerver-school. Zodat hij alles kan voordoen aan de jeugd uit Doberdo en omgeving. Intussen groeit hevig het verlangen om de maestro zelf te ontmoeten. Tussen de opnames van zijn films reist hij naar Nederland, maar het spoor loopt steeds dood. Een bevriende cineast verleidt hem in 2006 tot een laatste poging. ,,Hij vertelde dat hij in New York op zoek was naar Elia Kazan, de befaamde regisseur. Niemand wist waar hij woonde, maar hij zwierf zo lang door de wolkenkrabbers tot hij de juiste deur vond. Ik ben in de auto gestapt en na een zoektocht kwam ik in Kerkrade. In café De Wieëtsjaf op de Markt heb ik een telefoonboek gevraagd. Er stonden drie adressen van Coervers. Bij de eerste deur zat ik mis, bij de tweede deur deed Wiel open. Ik hield hem een wijsheid van Aristoteles voor: de mens wil voortdurend imiteren. Dat is de kern van zijn oefenstof: nabootsen. Wiel keek even en zei toen: ik snap jou. Daarna hebben we zes uur over voetbal gepraat. Zijn vrouw is het huis uit gevlucht.”

Romeo en Julia

Wat volgt is een intense vriendschap. Coerver reist een aantal keer naar Italië en geeft Frandolic de rechten om zijn oefenstof daar uit te rollen. Op zijn beurt is Frandolic kind aan huis in Kerkrade, tot vlak voor de dood van de Limburgse coach in 2011. ,,Wiel was ontzettend gedreven. Ik weet nog dat hij bij ons thuis in Doberdo bleef overnachten. Mijn moeder was overleden, hij kreeg de kamer met haar bed. Maar in plaats van te gaan slapen, maakte hij propjes van papier en legde die op de lakens. Zo formeerde hij een elftal en ging het weer over voetbal. Soms probeerde ik er een artistieke draai aan te geven. Dat vertelde ik over acteurs die honderd keer Romeo en Julia moeten spelen. En ook die honderdste keer elkaar zo vol overgave de liefde moeten verklaren, alsof het de eerste keer is. Net als een voetballer die honderd keer de schaar herhaalt. Dan zei Wiel steevast drie woorden: je hebt gelijk.”

Nee, dat zei de eigenzinnige, van zijn visie overtuigde Coerver niet vaak. Maar in Dario Frandolic trof hij een gelijkgestemde, een zielsverwant die zijn doctoraat in Ljubljana als een missie beschouwt, een opdracht die hij niet kan negeren. Misschien volgt daarna wel een boek, een film, wie weet. ,,De betekenis van Coerver voor het voetbal is immens geweest. Dat mag, nee, móét de wereld weten.”