ermindo armino
‘’
Hij kwam deze zomer als onbekende aanvaller binnen bij Roda. Inmiddels lijkt Ba-Muaka Simakala (21) zijn draai in Kerkrade te hebben gevonden. De Duitser wil zich koste wat kost bewijzen. Maar hoe moeten we hem nou eigenlijk noemen?
DOOR JIMMY LEENDERS

KERKRADE

Eén ding moet eerst maar eens worden opgehelderd. Hoe zit dat nou met die naam? Ba-Muaka Simakala, staat te lezen op de clubwebsite. Maar eigenlijk noemt helemaal niemand hem bij zijn officiële voornaam. „Alleen mensen die me niet kennen, zeggen Ba-Muaka”, legt de hoofdrolspeler desgevraagd uit. „Mijn pa heeft de naam van mijn oudste broer gekozen. Toen ik geboren werd, was mijn moeder aan de beurt. Die koos voor de naam Ba-Muaka, omdat mijn opa ook zo heet. Toen zei mijn vader: oké, maar dan gebruiken we ‘Chance’ als roepnaam.” En zo werd naast een voetbaltalent ook de verwarring geboren. „Ik heb geen idee waarom ze Ba-Muaka toch in het paspoort hebben laten zetten.” Met een glimlach op zijn gezicht: „Mijn moeder heeft inmiddels ook toegegeven dat dat niet zo handig was.”

Goed, Chance dus. De naam mag dan exotisch klinken, Simakala’s wieg stond vlak over de grens. In Eschweiler, om precies te zijn. Een slaperig Duits industriestadje op nog geen half uur rijden van Kerkrade. Later werd Aken zijn thuis. Simakala, zoon van Congolese immigranten, groeide er op in een klein appartement, samen met zijn moeder en broers. „Er was niet zo veel geld. Mijn moeder was veel aan het werk als schoonmaakster. Ze had vaak meerdere banen nodig om de eindjes aan elkaar te knopen. Het was niet makkelijk voor haar, maar toch hadden we het echt niet slecht.”

Bundesliga

Van het geld dat ze bij elkaar sprokkelde, kocht moeder Simakala voetbalschoenen en een bal voor haar zoon. Inmiddels zijn de rollen omgedraaid. Zoonlief verdient een goede boterham als profvoetballer en kan nu ‘iets terugdoen’, zoals hij dat zelf zegt. Toch was dat niet de motivatie om te gaan voetballen. Nee, het was twaalf jaar geleden tijdens het wereldkampioenschap in Duitsland dat hij verliefd werd op het spelletje. „Ik zag al die mannen op televisie. Ronaldinho, Zidane, Figo, Ronaldo. Echt ongelofelijk. Ik dacht: dit is geweldig. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik voetballer wilde worden.” Als talentvolle aanvaller deed hij zich gelden bij de lokale amateurclub, waarna hij via Alemannia Aachen in de jeugdopleiding van het grote Borussia Mönchengladbach terechtkwam. Hij schopte het er tot het eerste elftal. Daar stond hij plots op het trainingsveld met mannen als Raffael en Thorgan Hazard, spelers met flink wat Bundesliga-kilometers op de teller. En Ibrahima Traoré, die zich over hem ontfermde. „Hij maakte me wegwijs, zei wat ik wel en niet moest doen. En hij kwam ook op voor mij en de andere jonge jongens. ‘Blijven jullie wel van mijn kleintjes af?’, zei hij dan tegen de rest. Dat was cool.” In januari 2017 maakte hij zijn debuut in de Bundesliga, op bezoek bij Darmstadt. Tien minuten voor tijd kwam hij in het veld. „Ik had een enorme smile op mijn gezicht. Wow, nu gaat het echt beginnen, dacht ik.”

Ndenge

Verder dan die ene invalbeurt zou hij niet komen. Simakala mocht nog wel een paar keer op de bank plaatsnemen, maar speelminuten zaten er niet meer in. En dus ging hij toch maar eens om zich heen kijken. Op bezoek bij Tsiy Ndenge bijvoorbeeld, zijn boezemvriend waarmee hij een groot deel van de Gladbach-opleiding doorliep. Zijn leeftijdgenoot speelde vorig jaar op huurbasis bij Roda. „Toen ben ik een paar keer komen kijken. Thuis tegen Ajax, bijvoorbeeld. Stadion helemaal vol, geweldige sfeer. Toen heb ik wel eens gedacht: wat als ik hier zelf zou spelen?”

Volgens zijn kameraad Ndenge was het goed toeven in Kerkrade. Maar het waren vooral de aanhoudende telefoontjes van technisch directeur Harm van Veldhoven die hem overhaalden om naar Roda te komen. Lachend: „Hij heeft veel moeite voor me gedaan.”

En dus vormt hij nu het aanvalsduo met zijn landgenoot Mario Engels. Waar die laatste zich dit seizoen direct deed gelden, had Simakala wat tijd nodig om op stoom te komen. Inmiddels lijkt hij zijn draai te hebben gevonden. Aan zijn motivatie zal het in ieder geval niet liggen.

„Ik ben erop gebrand om het bij Roda te laten zien. In de eerste plaats voor mezelf en mijn familie.” Maar ook om aan alles en iedereen in Mönchengladbach te tonen wat hij in huis heeft. „Ik heb daar veel geleerd, maar het was echt niet makkelijk. Ik wil die mensen laten zien: jullie hebben altijd van alles over mij gezegd, maar kijk nu eens.”