bas quaedvlieg
2foto's
RODA JC OPA EN KLEINZOON
Een traantje vanaf rij zes
Hij stond op het punt te stoppen, anderhalf jaar geleden. Had geen plezier meer in het voetballen, wilde weg bij de club waar hij fan van is. Het liep anders. Mart Remans zette door en is inmiddels één van Roda’s groeibriljanten. Met zijn opa May (80) als grootste fan.
DOOR JIMMY LEENDERS

KERKRADE

May Weelen (80) zit voor het interview al keurig te wachten bij de receptie van het Parkstad Limburg Stadion. Opa May is niet te vroeg, hij is er namelijk altijd. Training of wedstrijd, hartje zomer of vrieskou: zijn kleinzoon volgt hij overal. Vaak samen met zijn vrouw Leny, maar net zo vaak helemaal alleen.

„Het wordt steeds wat moeilijker, maar het gaat nog wel. Ik hoop dit toch nog enkele jaren vol te houden”, klinkt het tevreden. Hij geniet zichtbaar, zittend naast zijn kleinzoon. Zijn Martje, die het toch maar mooi tot het eerste elftal van Roda heeft geschopt.

Gesloopt

Daar zag het niet altijd naar uit. Kind van de club of niet, het had maar weinig gescheeld of van Mart Remans (20) hadden de meeste fans nooit wat gehoord. Op zijn zevende kwam hij binnen bij de club, jochie uit Eygelshoven, doorliep de hele jeugdopleiding. Maar toen de stap naar de beloften moest worden gemaakt, ging het nog bijna mis. „Het tweede jaar in de A was niet echt mijn niveau. Ik ging daardoor steeds lakser voetballen”, blikt Remans terug, bijna schuldbewust. Net als een paar van zijn leeftijdsgenoten werd hij stevig onder handen genomen door Eric van der Luer, trainer van Jong Roda. „Hij heeft me mentaal helemaal gesloopt, me op mijn plek gezet. Ik dacht dat ik het mannetje was, maar ik was eigenlijk gewoon niks.” Die harde leerschool was niet meteen aan hem besteed. „Ik dacht: waar slaat dit op? Toen ben ik samen met mijn vader op gesprek gegaan om te zeggen dat ik wilde stoppen. Weg bij Roda. Ik wilde mijn opa en de rest van de familie trots maken, dus dat was geen makkelijk besluit. Maar ik was er op dat moment helemaal klaar mee. Ik kon het niet meer opbrengen.” Zo ver kwam het uiteindelijk niet. Na een goed gesprek werd het Remans duidelijk dat zijn trainer het beste met hem voor had. „Hij heeft me misschien wel iets te hard aangepakt toen, maar ik ben hem uiteindelijk alleen maar dankbaar.” Zijn opa vult aan: „Mensen zeggen wel eens dat alle voetballers verwend zijn, maar ik weet wat hij ervoor heeft moeten doen om op dit niveau te komen. Dat is ongelofelijk.”

Tranen

Na een topjaar bij de beloften lonkt uiteindelijk het eerste elftal. Remans tekent een profcontract bij de club waar hij al zijn hele leven fan van is. Vlak nadat hij zijn krabbel heeft gezet, degradeert Roda uit de eredivisie. Een enorme dreun voor de club, maar ironisch genoeg juist goed voor zijn kansen. „Dat is wel zo, maar op dat moment was ik daar echt nog niet mee bezig. Ik dacht alleen: dit doet de club heel veel pijn. Je weet namelijk gewoon dat er mensen moeten worden weggestuurd als Roda degradeert.” Zijn opa knikt instemmend: „Hij had de tranen in zijn ogen staan.”

Cadeau

Hoe dramatisch ook, voor Remans pakten de gevolgen van de degradatie uiteindelijk goed uit. Hij greep na een paar wedstrijden zijn kans en dwong een plek in de basis af. In de thuiswedstrijd tegen FC Volendam maakte hij zijn eerste goal. Opa May zag het gebeuren vanaf zijn vaste plekje op de hoofdtribune: rij zes, stoel twee. „Ik moest wel even een traan wegpinken. Na al die jaren kijken en meeleven, kreeg ik dit als cadeau. Ik heb hem na afloop een dikke knuffel gegeven.”

Ook Remans zelf zal dat moment nooit meer vergeten. Zoals hij alles heel bewust beleeft. „Ik droomde er op de tribune vaak van om er daar op het veld tussen te mogen staan. Nu geniet ik elke dag van het feit dat ik profvoetballer ben. Van elke training, elke wedstrijd, elke seconde eigenlijk.”