Butcher bedankt ,,,,,

Caanen: ‘Verhaal klopt niet’
Hoewel Ton Caanen sinds zijn vertrek bij Roda mediastilte houdt, wil hij ‘voor deze ene keer’ reageren op het verhaal van Ngombo over het contract. „Dit verhaal klopt totaal niet. Daar ik tot nu toe geen behoefte heb om via de media inhoudelijk op zaken te reageren, wil ik het hierbij laten.”

Bas Quaedvlieg
RODA-FC TWENTE MAECKY NGOMBO
Liever geen supersub
Eén goal per 41 minuten. In het shirt van Roda JC was Maecky Ngombo (21) héél even de meest dodelijke spits van de eredivisie. Na eenzame, mislukte avonturen in Duitsland en Engeland keert hij terug in Kerkrade. „Ik wil niet alleen supersub zijn.”
DOOR ROEL WICHE

KERKRADE

Moeten we hem echt zo noemen? Weer, opnieuw? Maecky Ngombo sluit even zijn ogen en trekt de capuchon over zijn hoofd van de hoodie die hij als kerstcadeau van z’n oudere broer Rolly heeft gekregen. Zijn lange, ranke postuur oogt afgetraind, meer nog dan in zijn eerste periode in Kerkrade. De vraag was of hij zijn geuzennaam supersub koestert. Een naam die hij twee jaar geleden kreeg nadat hij in korte tijd een aantal beslissende doelpunten had gescoord als invaller voor Roda. Niet dus. „Welke voetballer wil op de bank beginnen? Ik vroeg me destijds af: als ik zoveel scoor, waarom sta ik dan niet aan de aftrap? Ik wil niet alleen supersub zijn, ik wil graag een vaste waarde zijn in een ploeg.”

Na korte, mislukte avonturen in de lagere divisies van Duitsland en Engeland zoekt Maecky Ngombo nieuw houvast voor zijn voetbalcarrière bij Roda JC. De enige club, zegt hij, waar hij zich tot nu toe echt thuis heeft gevoeld. Terwijl hij afgelopen najaar werkeloos en gedesillusioneerd thuis bij familie in Luik zat, wist Eric van der Luer hem ertoe te bewegen zijn conditie op peil te houden in Kerkrade. De coach van Jong Roda plukte Ngombo ooit weg uit de jeugd van Standard en heeft altijd een zwak gehouden voor de Belgische aanvaller met Congolese roots. Uiteindelijk raakte ook de technische staf van Roda ervan overtuigd dat hij een nieuwe kans verdiende. Vorige week vrijdag tekende Ngombo een contract voor een half jaar. Prompt was hij ’s middags bij drie goals betrokken in het oefenduel tegen Kortrijk (5-2).

De reden van zijn plotse vertrek bij Roda, in de zomer van 2016, was lange tijd voer voor speculatie. Wilde geruchten gingen rond. Ngombo, en met name zijn entourage, zou een te hoog salaris hebben gevraagd. Er zou gedoe zijn rond makelaars en het contract, waarbij ook spelersvakbond VVCS werd ingeschakeld. Met een snerende tweet legde Ngombo de schuld bij de toenmalig technisch directeur: the real problem is Ton Caanen, not me. Nu, anderhalf jaar later, wil hij zijn versie van het verhaal kwijt. „Caanen drong er op aan om mijn handtekening te zetten op een document. Toen ik het papier omdraaide, bleek het een contract te zijn. Ik was stomverbaasd. Mijn vader hield het tegen, hij vertrouwde het niet. Alles voelde als een grote teleurstelling, want ik was graag bij Roda gebleven. Het was dicht bij huis en ik had er een goede start gemaakt van mijn carrière.”

Mijn vader hield het contract dat Ton Caanen liet zien tegen, hij vertrouwde het niet. Maecky Ngombo
Ngombo verdween van de radar en dook enkele weken later op bij Fortuna Düsseldorf, uitkomend in de Tweede Bundesliga. Vol opwinding maakte hij zijn entree in grote stadions in Hannover en München (1860). Of in de ‘hel’ van Sankt Pauli. „Allemaal doodskoppen aan de muren. Heel extreem. Daar hou ik wel van.” Maar sportieve progressie leverde het allemaal niet op. Ngombo kreeg geen voet aan de grond in het Duitse powervoetbal en werd al na een half jaar verhuurd aan een club uit de Engelse League One (derde divisie). De Dons uit Milton Keynes, een Almere-achtige stad boven Londen. Ook dat werd geen legendarisch avontuur. „Voortdurend kick and rush. Ik woonde daar in mijn eentje, gelukkig kon ik af en toe naar familie in Londen. In de zomer ging ik terug naar Düsseldorf. Ik zag daar de spitsen binnenvliegen. Een, twee, drie, vier. Toen besefte ik: hier is geen plek voor mij. Ik heb mijn contract laten ontbinden en ben terug naar mijn ouders in Luik gegaan. Daar zat ik dan. Geen club, geen werk. Ook niet in België, waar eigenlijk niemand me kent.”

De helpende hand kwam uit Kerkrade, het enige oord ter wereld waar Maecky Fred Ngombo – zij het kort – een speciale attractie was.

Als superinvaller, met een verbluffend moyenne in zijn eerste weken: één goal per 41 minuten. Nadat hij in blessuretijd de 2-2 tegen Ajax had gescoord, werd hij bedolven onder handtekeningenjagers. Met zijn wedstrijdshirt, nummer 15, maakte hij Julian (8) dolgelukkig.

Of hij die euforie opnieuw kan oproepen is een interessante vraag. Ngombo is een voetballer die puur op intuïtie speelt. Onbevangen, ongepolijst. Het is alles of niets. Hij hoopt op alles. „Roda voelt voor mij als thuiskomen. En niet als supersub. Ik wil nu laten zien dat ik het waard ben om alles te spelen.”