Ik moet even iets van mij afschrijven. Ik wil beginnen met zeggen, dat ik in principe voldoende controle over mijn emoties en gedrag heb, om juist te handelen in deze periode. Maar dat spreekt niet vanzelf. Ik was mij, zoals zovelen, helemaal niet bewust van het feit dat dit zou kunnen gebeuren. Na de eerste maatregelen van het kabinet, afgelopen donderdag, begon ik meer te beseffen, dat mijn en onze kennis, nogal achterhaald en onvolledig was. Ik ben niet zo van het zelfmedelijden, of het mijzelf willen profileren als weldoener, dus ik ben gewend te leven met mijn eigen plezier en welzijn als belangrijkste maatgever. Zaterdag sprak ik nog met vrienden af, maar dat was al minder normaal dan daarvoor, maar om de gezelligheid niet te drukken, paste ik mij niet aan, buiten een lachende ellebooggroet. Wij aten gezellig en samen uit bakjes olijven en chips, en dronken goede Franse wijn, naast elkaar op de bank. Toen wilden mijn vrienden graag 'Wie is de mol' kijken, maar als scepticus van scripted-realityprogramma's, wilde ik daar niet naar kijken. Ik las de verhalen van Nederlanders in Bergamo, Italië, waar zich toen de ramp voltrok. Ik schrok ervan, en besefte toen dat dit ons niet bespaard zou blijven, waarschijnlijk. Ik heb in 2018 een half jaar in Zuid-Korea gestudeerd, als student Korea Studies, en dus weet ik meer van dat land en die regio, dan de meeste mensen hier. Ik had mijn vrienden in Korea nog een beetje belachelijk gemaakt in mijn gedachten, met hun angsten voor dit 'griepje' en hun pogingen dat niet te krijgen, met mondkapjes proberen te ronselen die niet meer te krijgen waren.
Na de cijfers, beelden en verhalen uit Bergamo gingen mijn ogen open. Ik bekeek beter de cijfers uit Korea, en begreep opeens hoe wat in Italië gebeurt, alleen maar een gevolg kon zijn van falend beleid, en hoe angstig dichtbij wij daar hier al kwamen. Immers, in Korea controleerde men het virus enigszins, waardoor zij nu in veel minder restricties dan wij kunnen leven, in afwachting van een vaccin, wat nog lang gaat duren.
Na 'wie is de mol' gingen wij naar het café, zaterdag jongstleden. Het zou de laatste kroegavond van ons land worden voorlopig, maar dat wist niemand daarbinnen. Mensen waren vrolijk en corona leek echt heel ver weg. Ik probeerde te praten met mensen, maar ik waande mij in een surrealistische omgeving, terwijl ik mij in dit café altijd gemoedelijk en fijn voel. Ik keek wat om mij heen, naar mijn glas, en voelde mij zo'n oude man in grijze regenjas, alleen aan de bar, die in tegenstelling tot de jolige jeugd daar, al wist dat het leven minder mooi zou worden dan zij dachten. Ik dronk mijn biertje en ging naar huis, bezeten van de gedachte aan de ramp die komen ging, en hoe het toch kon dat NIEMAND DIT WIST. Terwijl we het in andere landen voor de ogen zaten gebeuren.
De volgende ochtend heb ik het wekelijkse roeien met mijn roeimaten in de 8 afgezegd. Dat doe je niet makkelijk, want zij hebben dan een man tekort, maar ik was bezeten door mijn gedachten, en dat had niets met roeien te maken. Maar misschien had ik ook wel een lichte kater, en angst voor besmetting.
Later die dag werden alle scholen gesloten, en ook mijn stage als BOL4 meubelmakerscholier stopgezet. Ik zat dus thuis, vanaf dat moment. En het nieuws liet mij niet meer los, ik heb eindeloos gegraven in twitterberichten van veelal bekende journalisten of opiniemakers, zoveel mogelijk nieuwsuitzendingen gekeken van binnenlandse en buitenlandse omroepen. Ik ben mij helemaal wezenloos geschrokken over wat hier aan de hand was, over het besef dat de overheden waar wij op vertrouwen, zelf ook niet meer weten hoe ze dit op moeten lossen.
Berichten verschilden veel, zelfs onze premier en zijn belangrijkste raadgever van het RIVM Jaap van Dissel, wisten zich van 'het virus laten rondgaan' in enkele dagen te manouvreren naar 'alles doen dit in te dammen'. Ik had het onwerkelijke gevoel dat mijn besef voorliep op de boodschap die deze mensen uitdroegen. Ik werd bang en boos om de vele manieren waarop zij ook probeerden om ons gerust te stellen, dat het wel goed zou komen. Ik houd niet van valse hoop.
Ondertussen gaan mijn Koreaanse vrienden weer voorzichtig uit eten. Het land is in controle, maar door het totale falen en ineenstorten van onze overheden in het controleren van deze crisis, zal het virus blijven beuken op de deuren van deze landen. In tegenstelling tot wat onze premier beweert, dat landen die deze aanpak kiezen '2 jaar lang in totale lockdown' wonen, zullen zowel de consequenties voor het dagelijks leven, áls het aantal doden, áls de economie, daar nooit zo hoog zijn als hier.
Wij zien voor onze ogen gebeuren hoe onze (schijn)zekerheid, onze waarden, onze vrijheden, ons geluk, onze economie, maar nog veel erger, onze gezondheid, in gevaar komt voor langere tijd. En dan mogen we elkaar ook nog niet knuffelen.
Ik besef mij deze dingen, wat ze kunnen betekenen, en welke gevaren mijn dierbaren en familieleden lopen, in deze tijd. Dat ik straks misschien moet besluiten hen los te laten en te laten sterven, zodat ik geen anderen of mijzelf besmet. Ik wel. Maar zij niet. Zij maken zich massaal tot op de dag van vandaag zorgen over deze inperkingen van hun vrijheden. Ze proberen binnen de grenzen zoveel mogelijk af te spreken, leuke dingen te doen. Ik heb allerlei pogingen gedaan hen voorzichtig of dringend te informeren, maar ze negeren mij. De hele dag hoor ik 'hou nou op over dat stomme corona Gijs, ga lekker naar buiten'. 'Gast, kap met coronashit; wordt er gek van, dit is een schoolapp. Post dingen over school'.
Er zijn ook mensen die ik meer bereiken kan, en daarvan heb ik steun, of mensen die ik niet hoef te bereiken, omdat ze dit ook weten. Maar ik heb het hiermee bijzonder zwaar, ik kan daar heel moeilijk mee leven. Ik woon alleen; dat maakt deze opsluiting eenvoudig uit te voeren, maar niet altijd even prettig. Goed, of dat prettig is of niet, is echt mijn allerlaatste zorg, want er lopen mensen buiten, die meehelpen aan de virale genocide, waaronder mijn eigen naasten, onwetend. Ik kan hen niet bereiken en het maakt me vanbinnen kapot. Ze denken nu dat ik gek geworden ben, en zeggen me dat ik normaal moet gaan doen, terwijl ik wil dat zíj normaal gaan doen. Ik kan hen niet dwingen, maar ik kan er ook niet naar kijken.
Daarom besloot ik enkele uren geleden abrupt naar Korea te willen vertrekken, te vluchten voor dit, zonder dat aan iemand te vertellen. Als zij graag hun leven riskeren voor hun basale gemakjes, dat doen ze dat maar alleen. Ik dacht aan mijn favoriete plekken in Korea en onderzocht mogelijkheden te vertrekken op kortst mogelijke termijn, gezien de onzekerheid. Maar de tickets die worden verkocht, zijn van vluchten die al gecanceld zijn door de luchthavens. Ook realiseerde ik mij dat in Korea waarschijnlijk mijn favoriete plekken failliet zijn gegaan door de crisis. En dat ik daar meer vrijheid zou hebben, maar ook veel alleen binnen zou moeten blijven, omdat corona ook daar niet helemaal weg is, of weg zal gaan. Alleen binnen zitten, dat kan ik beter hier doen. En dat ik nou juist niét voor basale pleziertjes wilde kiezen, maar een niet-verbindende schakel vormen in de keten van besmetting die ons op alle mogelijke manieren ontwricht. Ja, 80% heeft milde symptomen. Maar als mijn broer nu corona krijgt, door zijn onbezonnen gedrag, moeten mijn moeder, vader en ik allerlei onmogelijke keuzes maken om besmetting van onszelf te voorkomen. Ook als hij er niet dodelijk ziek van wordt, leven wij in meer angst, dan wanneer hij helemaal niet ziek wordt, omdat hij binnenblijft, al is het maar in het belang van de volksgezondheid.
Dus blijf ik gewoon hier, maar ik kan de stupiditeit om mij heen amper aan. Ik ben radeloos, maar ik weiger er afstand van te nemen. Ik huil niet, ik voel mij toch wel strijdbaar. En weet dat ik het relatief makkelijk heb, zonder financiële zorgen, zonder gezin of bedrijf, om mij nu aan te passen. Dat ik niet in de zorg werk of supermarkt, en mijn familie ook niet (en waarom ze dus hun plicht moeten doen nu).
Huilen doe ik wel, als ik straks mijn familie weer mag knuffelen, de roeiboot weer in mag, weer een doelpunt van Roda JC mag vieren met mijn vader en broertje, in het verre Limburg (wij wonen in Alphen aan den Rijn, ander verhaal), mocht die mooie gekke club dan nog bestaan. Dán zal ik huilen.
vr 20 maart 2020 om 05:07 - 20 maart 2020 om 05:07 # 156239
Inloggen
Wachtwoord vergeten
Nieuw account maken
Word gratis lid
