Daar waar ik dacht van een rustige 2e helft te gaan genieten, werd het allemaal anders, op het irritante af.

“Een volk dat leeft, bouwt aan haar toekomst.” Deze tekst staat te lezen op een gedenkplaat op de Afsluitdijk. Ingenieur Lely kijkt uit op de Waddenzee en ziet dat het goed is. Als onderwijsman kan ik deze uitspraak enkel maar onderschrijven. Als je toekomstig wilt groeien zul je nú moeten investeren en begin bij het begin: onze jeugd. Daar waar vorig jaar nog mannen van ver stonden, moet Roda het nu doen met jongens uit de eigen kweek. Harm heeft het goed gezien dat er een uitgebalanceerde mix moet zijn van jeugd en routine en ik mag dat experiment wel. Uit de nood geboren weliswaar, maar nu heb je de kans.

De jonkies van PSV lieten zich één helft afbluffen, om er in de tweede helft te staan en toe te slaan. Dan blijkt dat onze mannen nog fouten maken. De gescoorde tegendoelpunten zijn verwijtbaar aan persoonlijke fouten en verkeerde keuzes, al snap ik niet waarom onze trainer een andere speelwijze leek te hanteren in het tweede bedrijf. De wissel van Simakala voor Varynen is voor mij in dezen onverklaarbaar. Het leer wel alsof niets meer lukte en het venijn uit de ploeg gestroomd was. En werkelijk ongelooflijk hoe een scheidsrechter fout op fout kan stapelen. Voorbeeldje: twee spelers van PSV kegelen hun eigen keeper binnen het vijf meter-gebied omver, de leidsman fluit en geeft een vrije trap aan… PSV. Raar, ,maar waar.

In Eindhoeven hebben ze wel begrepen dat je moet doorwerken en doorselecteren. Groeibriljantjes in de dop krijgen de kans. Een landelijk ochtendblad schreef hoe geweldig de instroom van jonge elftallen in de eerste divisie was voor de opleiding van talenten. De grote clubs en het Nederlands elftal zouden zeker de komende jaren gaan profiteren. M.a.w. daar waar de topclubs blijkbaar geld ruiken zijn we het erover eens dat dat ten koste mag gaan van de rest, daar waar we het hebben over competitievervalsing. Ach, het heeft niets met de jeugd te maken maar met de eurotekentjes van de gevestigde orde! Wie de jeugd heeft…

Ook bij mijn cluppie hebben ze dat begrepen. Vanwege de grote terugloop in de verkoop van seizoenkaarten heeft de leiding besloten om alle seizoenkaarthouders de weelde te gunnen om twee kinderen onder dertien jaar gratis toegang te verlenen. Als ik zo in het stadion om mij heen kijk, constateer ik dat er velen, ouders en grootouders van deze mogelijkheid gebruik hebben gemaakt om hun liefde voor de club en het voetbal met de paplepel in te gieten. En eerlijk gezegd, ik heb dat zelf ook ooit gedaan.

Toen ik twintig jaar geleden terug naar Kerkrade kwam heb ik mijn zoon, zijn vriendje en een neefje iedere thuiswedstrijd laten genieten. Daar hoorde natuurlijk ook wat te drinken en een snoepje bij. Daarvoor nam ik iedere keer weer een rugzak mee, want het kopen in het stadion zou anders aardig in de papieren zijn gaan lopen. De jongens vonden het maar wat fijn: ze werden thuis opgehaald, kregen vaak een leuke wedstrijd te zien en ook nog wat lekkers. De sprankelende successen boeide hen en heeft ervoor gezorgd dat ze ook nu nog geregeld naar het stadion gaan.

Met de jeugd van nu heb ik meer moeite. De kinderen die ik meenam waren enkele jaren ouder dan de kids die ik nu veelal om mij heen zie. Het voetbal interesseert ze niet en boeit hen allerminst. Dus gaan ze op zoek naar andere bezigheden. De begeleidende mama’s doen zich te goed aan bier en cola en hun kroost mag lekker meedoen. Al voor aanvang van de wedstrijd mogen ze van de loempia’s van Frits Schrouff genieten en tijdens gaan er ook nog zakken chips en de nodige Caprisuns naar binnen. Dat houdt hen even op hun plaats. Ongelooflijk hoe beweeglijk de drie mannetjes zijn. Al na amper tien minuten beginnen ze onrustig heen en weer te schuiven om daarna van de hekken een klim- en buitelrekken te maken. Het looppad tussen de tribunes wordt uitgeprobeerd op de sprintmogelijkheden. Ze rennen, via de omgang, om een vak heen en vriendjes in de buurt worden vaak gepord om mee te doen. Allemaal hoogst irritant. Het lijkt er wel op dat de bewegingsdrang die deze kinderen in de klas of in de buurt schijnbaar niet meer kwijt kunnen, nu gebotvierd wordt in mijn stadion. Ik ga al jarenlang naar het PLS, heb dit jaar getwijfeld vanwege de sportieve verrichtingen en word nu geconfronteerd met zich irritant gedragende kinderen, iets waarvoor ik het onderwijs ooit heb verlaten, en ouders die zich nergens de ballen van aantrekken. Lekker dan. Ik hoop dat mijn cluppie de jeugd meer kans heeft óp het veld dan erlangs!

Deel dit artikel

Kopieer deze link