voetbalfilosoof
Je begrijpt mijn punt heus wel.
Als je een paar wedstrijden op rij naar een willekeurige club kijkt waar we ons nog niet eens 10 jaar geleden makkelijk mee konden meten dan kun je niet anders dan concluderen dat we jaar in jaar uit waardeloos kut voetbal voorgeschoteld hebben gekregen en het steeds erger wordt. Dat heeft alles met beleid te maken.
Als je vervolgens na het kijken van die paar wedstrijden naar een willekeurige club opeens weer geconfronteerd wordt met het leed dat Roda heet dan dringt vanzelf wel door wat voor puinzooi die klootzakken ervan hebben gemaakt. Wat dan ook doordringt is dat er nooit iets gaat veranderen. We zijn niet meer die familieclub, en al helemaal geen koempels (waar ik me vanaf dag 1 overigens al aan erger omdat het commercieel is en niks met identiteit te maken heeft).
We zijn verworden tot een nietszeggend clubje in de krochten van Limburg. Een club met een veel te groot stadion. Met nog steeds veel te veel mensen die de weg weten te vinden. Niet uit clubliefde (buiten de seizoenskaarthouders), maar omdat mensen blijkbaar zo moe worden van die eindeloze smeekbedes per e-mail om vooral toch een kaartje te kopen. We zijn een club die enkel neemt om te overleven en verder niets geeft. Een club waar iconen met 20 jaar verleden de deur uitgewerkt worden om te vervangen door een zelfbenoemd icoon die nog geen 2 hele seizoenen in de basis heeft gestaan en het leuk doet voor de camera. Een club waar men liever op een Zwitserse Rus met geleend geld wacht dan de tering naar de nering te zetten. Je weet wel, dat soort koempelmentaliteit dat ze de supporters proberen door de strot te duwen om maar een kaartje of shirtje te slijten.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend veel respect heb voor die die-hard supporters die het allemaal worst zou wezen en blijven komen. Ook al kost het steeds meer halve liters gedurende de wedstrijd. Maar voor wie doen ze het? Is het uit liefde voor dat logo? Voor de mensen die er werken? Om het weekend door te komen? Ik weet het niet.